Kategoria: Dzikarze

Łajka zachodniosyberyjska

Opublikowano przez

Znana również jako Zapadno-Sibirskaja Łajka, jest psem myśliwskim opracowanym przez rdzennych mieszkańców północnego Uralu i zachodniej Syberii. Łajka była wykorzystywana głównie do polowania na wiewiórki, ptaki.

W swej ojczyźnie poluje na bardzo rozległych obszarach, w ciężkich warunkach terenowych i klimatycznych.

Cechuje ją inteligencja, zdecydowany charakter, czujność i odwaga. Jest psem bardzo ruchliwym, samodzielnym, niezależnym, lecz równocześnie nawiązującym głęboką więź ze swoim właścicielem.

Dorosłe psy osiągają od 55 do 62 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 51 do 58 cm. Waga 25 – 30 kg.

Jest psem jednego pana, jednakże właściciel psa tej rasy nie powinien oczekiwać od niego bezwzględnego posłuszeństwa

Jak wszystkie szpice, łajka zachodniosyberyjska jest psem niepokornym, niechętnie wykonującym nużące polecenia.

Pies wykazuje dużą wrażliwość na sposób traktowania. Ukarany przez właściciela, choćby podniesieniem głosu, może stracić do niego zaufanie i nabrać dystansu. Z drugiej strony jednak, właściwie układana i dobrze traktowana przez właściciela łajka, wiąże się z nim bardzo mocno emocjonalnie i staje się najwierniejszym przyjacielem.

Odpowiednio wyszkolone psy nie sprawiają problemów wychowawczych. Należy jednak pamiętać, że zwierzęta powinny być socjalizowane i szkolone już w okresie wczesnej młodości. Łajki zachodniosyberyjskie zupełnie nie nadają się dla osób, które nie mają doświadczenia w prowadzeniu czworonogów.

Zawsze przyjazna w stosunku do ludzi. Nie tolerują jednak innych psów i mają silnie rozwinięty instynkt terytorialny.

Fot: psy.pl

W Polsce łajki użytkowane są głównie do polowań na dziki. Raczej rzadko spotyka się je w roli tropowców, czy płochaczy.

Idąc po tropach łajka nie głosi

Psy tej rasy najpierw gonią zwierzynę w milczeniu, a oszczekiwać zaczynają dopiero podczas wystawiania.

Fot: psy.pl

Szukając zwierza posługuje się głównie górnym wiatrem, ale potrafi też pracować wiatrem dolnym – jako jeden z nielicznych psów myśliwskich pomaga sobie wzrokiem.

Współpracujących ze sobą kilka łajek potrafi osaczyć w miejscu dużego dzika, łosia, czy nawet posadzić niedźwiedzia.

Psy mają bardzo gęstą i bujną sierść, która wymaga regularnego czesania. Podczas lnienia pozostawiają wielkie ilości sierści. Nie odnotowano typowych przypadłości zdrowotnych u rasy.

Łajka nie powinna być trzymana w mieszkaniu

Lubi dzieci, chociaż nie jest polecana rodzinom z bardzo małymi dziećmi – mają tendencje do dominacji. Duszą się w miastach, nie przepadają za wysokimi temperaturami.

Podlega próbom pracy.

Niemiecki terier myśliwski

Opublikowano przez

Fot: psy.pl

Rasa powstała bardzo późno, bo dopiero po I Wojnie Światowej w Niemczech. Odznacza się bardzo wyjątkową witalnością i temperamentem oraz co ważne chęcią do pracy. To psy wyjątkowo sprawne.

Niemiecki terier myśliwski jest psem niezawodnym, przystępnym i po odpowiednim ułożeniu łatwy do prowadzenia – jest jednak uparty jak wszystkie teriery, więc wymaga starannego wychowania i bardzo konsekwentnego egzekwowania wydawanych poleceń. Jest bardzo inteligentny i bystry, więc jak nie będzie zdecydowanego prowadzenia szybko wykorzysta słabość swojego właściciela i będzie chciał dominować.

Psy tej rasy powinny trafić wyłącznie pod opiekę myśliwych, świetnie nadają się na pomocnika podczas polowania

Ze względu na temperament i ruchliwość nie powinny być trzymane w mieszkaniach. Mogą być dość pobudliwe i wykazywać skłonności destrukcyjne, jeżeli za długo pozostają w jednym miejscu. Potrzebują ruchu – im dłużej przebywają na świeżym powietrzu, tym są spokojniejsze w domu. Jest niezmordowany, a jego gotowość do pogoni za kotami może być bardzo kłopotliwa.

Budowę ciała ma zwartą, muskularną i proporcjonalną. Może osiągać wysokość do 40 cm w kłębie (zarówno pies, jak i suka) co czyni go największym spośród terierów.

Fot: pies-marzen.blogspot.com

Pies ma wyraźnie inną sierść niż inne teriery. Jest prosta i gęsta. Włos krótki i szorstki, nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Możliwe umaszczenie to czerń, ciemny brąz, albo czarno – szary melanż ze złotorudawymi znaczeniami na brwiach, kufie oraz piersi.

Mimo niewielkiego wzrostu pies ma bardzo wszechstronne zastosowanie. Najlepiej sprawdzają się jako norowce i dzikarze – kompletnie nie boją się dzików. Nie jest tchórzliwy, wręcz jest odważny aż do przesady. Należy uważać, bo potrafią być agresywne wobec innych psów. Na szczęście nie jest agresywny wobec ludzi.

Dobrze sprawdzają się w roli płochaczy, gdyż pewnie i głośno naganiają w kierunku myśliwego zwierzynę płową, a nawet potrafią powalić postrzałka zwierzyny grubej czy małego drapieżnika. Dobrze także aportuje, sprawdza się jako tropowiec.

Jagdterrier bywa określany jako „maszyna do polowania”

Doskonale stróżuje. Nie brata się z się z obcymi, nawet w rodzinie najchętniej słucha jednej osoby.

Fot: psy.pl

Jest to rasa bardzo zdrowa i odporna na warunki atmosferyczne. Jedyne co czasem im dokucza to alergie skórne. Nie ma szczególnych wymagań żywieniowych.

To więc pies ceniony za swoją odwagę, zaciętość, energię i dynamizm – to mały pies o wielkim sercu.

Ale też jako ciekawostkę warto też przekazać, iż Jagdterrier znalazł się, jako najmniejsza rasa, obok welsh terriera na ogłoszonej w 2006 roku w Rosji propozycji listy ras… agresywnych. Lista wywołała bardzo gorącą dyskusję i ostatecznie ustawa, która miała ją wprowadzić, nie weszła w życie.

Psy podlegają obowiązkowi prób pracy.