Autor: Robert Klimowicz

Prowadzący polowanie

Opublikowano przez

Czyli osoba wyznaczona przez dzierżawcę lub zarządcę obwodu łowieckiego do kierowania przebiegiem polowania zbiorowego.

Uczestnicy polowania mają obowiązek podporządkowania się jemu podczas polowania. Może on bowiem stosować kary dyscyplinujące, upomnieć myśliwego, a nawet wykluczyć z polowania, lub części polowania osoby nie przestrzegających przepisów.

Od decyzji prowadzącego polowanie odwołanie nie przysługuje

Na wniosek zainteresowanych zarząd koła może wypowiedzieć się odnośnie np. zasadności nałożonych przez prowadzącego polowanie środków dyscyplinujących.

Obowiązki prowadzącego polowanie:

  1. Jest odpowiedzialny za przeprowadzenie polowania zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz w warunkach zapewniających bezpieczeństwo uczestnikom i otoczeniu.

Prowadzący polowanie musi dbać o przestrzeganie obowiązujących przepisów i reagować w razie ich naruszenia

  1. Jest odpowiedzialny za przeprowadzenie polowania tak, aby nie było szkód w uprawach.
  2. Sporządza listę uczestniczących w polowaniu myśliwych.
  3. Informuje o warunkach polowania, w tym używania psów i dochodzenia postrzałków, omawia sygnały, informuje o tym kto ma apteczkę.

Prowadzący polowanie może zarządzić pominięcie pierwszego i drugiego sygnału jako niecelowego i mogącego wprowadzić w błąd uczestników polowania.

Prowadzący polowanie może zlecać uczestnikom wykonanie niektórych czynności związanych z polowaniem

  1. Opiekuje się naganką – sporządza listę obecności, wyposaża w odpowiednie jasne okrycie, sprawdza obecność po każdym pędzeniu.
  2. Sprawdza dokumenty uprawniające do udziału w polowaniu.
  3. Organizuje losowanie stanowisk zajmowanych przez myśliwych – numeracja zaczyna się od lewej flanki. Jest odpowiedzialny za rozprowadzenie myśliwych na stanowiskach.
  4. Prowadzący polowanie ma prawo wyrywkowo sprawdzić, czy myśliwi rozładowali broń lub czy usunęli naboje z komór nabojowych.

Między pędzeniami myśliwy ma obowiązek usunąć naboje z komór nabojowych przed zejściem ze stanowiska. Po zakończeniu ostatniego pędzenia musi broń rozładować

9. Ma także prawo sprawdzić ustawienie lunety – czy jest ustawiona krotność nie większa niż trzy.

10. Sporządza protokół – w ciągu 7 dni od ukończenia polowania i przesyła go dzierżawcy bądź zarządcy obwodu łowieckiego.

Jeżeli prowadzący polowanie postępuje niezgodnie z przepisami to myśliwy może wycofać się z polowania zawiadamiając o tym prowadzącego polowanie, a następnie, niezwłocznie zawiadomić o tym dzierżawcę bądź zarządcę obwodu łowieckiego.

Język spustowy broni myśliwskiej

Opublikowano przez

Mechanizm spustowy broni, jak każdy z pewnością wie, utrzymuje w napiętym położeniu mechanizm uderzeniowy. Dopiero po naciśnięciu na język spustu możliwe staje się oddanie strzału. Naciśnięcie na spust zwalnia bowiem mechanizm uderzeniowy.

Mechanizm spustowy ma dla broni takie znaczenie jak kierownica dla samochodu.

Jeżeli spust nie chodzi tak jak powinien, sprawia kłopot strzelcowi, jest niemal pewne, że broń przy strzale poruszy się, powodując nie taki jaki byśmy chcieli lot kuli

W broni kulowej, aby doszło do strzału z reguły potrzeba użyć siły około 1,5 kg.

Wyregulowanie spustu to osobista sprawa użytkownika broni, niemniej należy pamiętać, że nie należy tego robić samemu.

Ze względu na bezpieczeństwo powinien to robić rusznikarz

W broni kulowej stosowane są języki spustowe o tzw. Spustach dwuoporowych. Oznacza to, że w początkowej fazie pociągnięcia za spust siła oporu wzrasta powoli, a droga spustu jest długa. W drugiej fazie występuje znacznie większy opór, za to dość szybko zostaje zwolniony kurek.

Całkowita droga spustu, tj. od zapoczątkowania nacisku do zbicia kurka jest zależna od konstrukcji broni, zazwyczaj jednak zawiera się w przedziale 6 – 8 mm.

W broni kulowej mechanizm spustowy zawiera czasem tzw. przyspiesznik zmniejszający siłę nacisku na język spustowy.

W broni śrutowej, w zależności od producenta, a przede wszystkim preferencji nabywcy, mechanizm spustowy może być wyposażony w jeden lub dwa języki spustowe.

W sytuacji dwóch języków spustowych każdy z nich obsługuje inną lufę. Pierwszy z reguły obsługuje lufę prawą lub dolną

W przypadku broni jednospustowej stosowany jest przełącznik, który pozwala decydować strzelcowi, z której lufy padnie pierwszy strzał. Pojedynczy język spustowy sprawdza się lepiej w strzelectwie sportowym.

Przyjmuje się, że siła nacisku na pierwszy język spustowy broni gładkolufowej powinna zawierać się w przedziale 1,5 – 1,7 kg, zaś na drugi musi być nieco większa i mieścić się w przedziale 1,7 – 1,9 kg.

Kupując broń warto pamiętać o wypróbowaniu spustu

Zbyt twardy spust powoduje „ściągnięcie”, czyli niecelny strzał – lufy odchylają się od linii celowania. Zbyt miękki spust powoduje niebezpieczeństwo oddania niezamierzonego strzału po delikatnym jego naciśnięciu.

Spust broni nie powinien mieć żadnego luzu, szczególnie w momencie nacisku. Ważne jest także jak długo następuje jego zwolnienie. Jeżeli droga, jaką przebywa język spustowy po zwolnieniu mechanizmu spustowego jest zbyt długa utrudnia to szybkie oddanie następnego strzały.

Języki spustowe przed niezamierzonym ich ściągnięciem chroni kabłąk, a przed niekontrolowanym oddaniem strzału broń chroni bezpiecznik.

Mechanizm spustowy ma dwóch naturalnych wrogów – wodę i oliwę. Jeżeli pozostawimy go wilgotnym po polowaniu przez kilka dni, to może zerdzewieć. Może się zatkać jeżeli dostanie się do niego za dużo oleju.

Według niektórych opracowań dobrze jest czasem przeczyścić cały mechanizm benzyną do zapalniczek.

Warto też pamiętać, że dobrze wyregulowany spust nie będzie taki wiecznie. W końcu trzeba będzie go ponownie ustawić. Jeżeli więc spust zaczyna stawiać opór, ślizgać się, albo inaczej źle się zachowywać, trzeba iść do rusznikarza.

Upoważnienie do polowania indywidualnego

Opublikowano przez

Ustawa Prawo łowieckie stanowi jednoznacznie, że do wykonywania polowania indywidualnego oprócz legitymacji członkowskiej Polskiego Związku Łowieckiego oraz pozwolenia na posiadanie broni myśliwskiej lub innego dokumentu uprawniającego do jej posiadania, wymagane jest pisemne upoważnienie.

Pisemne upoważnienie wydane jest wydane przez dzierżawcę lub zarządcę obwodu łowieckiego,  według wzoru określonego przez Ministra Środowiska.

Dzierżawca, przy pomocy przedmiotowego dokumentu, upoważnia myśliwego do odstrzału zwierzyny w wyznaczonym czasie, określając jej gatunek i liczbę sztuk, a także w wielu przypadkach jej płeć i klasę wieku.

Fakt pozyskania zwierzyny na polowaniu indywidualnym odnotowuje się więc w upoważnieniu:

  • Gruba – przed podjęciem czynności transportowych
  • Drobna – niezwłocznie po zakończeniu polowania

Pozyskanie zwierzyny innego gatunku lub ilości niż przewiduje to stosowne upoważnienie jest przestępstwem łowieckim podlegającym karze grzywny, ograniczenia lub pozbawienia wolności do jednego roku

Natomiast nie dokonanie wymaganych wpisów w upoważnieniu do wykonywania polowania indywidualnego jest wykroczeniem łowieckim podlegającym karze grzywny.

Pamiętajmy też – jeżeli przechodzimy, przejeżdżamy lub przebywamy w obwodzie, w którym nie mamy upoważnienia do wykonywania polowań broń musimy mieć rozładowaną i w futerale.

Wzór upoważnienia do wykonywania polowania indywidualnego

Piżmak

Opublikowano przez

Należy do rodziny chomikowatych. W Polsce dość licznie zamieszkuje tereny zachodnie, południowe i centralne. Na Warmii i Mazurach znacznie mniej liczny. Sprowadzony z Ameryki w 1905 roku.

Osiedla się wyłącznie w strefie brzegowej zbiorników wodnych, szczególnie w miejscach z bogatą roślinnością wodną. Mało wybredny, toleruje do pewnego stopnia zanieczyszczenie wody. Żyje więc w środowisku wodno-lądowym.

Jest najmniejszym z łownych ssaków w Polsce

Długość do 40 cm, ogon 20 – 28 cm, waga 07 – 1,6 kg.

Futro – ubarwienie jest ciemnobrunatne, zdecydowanie ciemniejsze na grzbiecie, delikatnie rozjaśniające się na bokach. Sód ciała szary z miodowym odcieniem. Jest gęste. W czasie nurkowania nie przepuszcza wody. Przebywanie pod wodą ułatwia im także możliwość zatykania fałdem skórnym uszu oraz rozdwojona górna warga, która dobrze chroni otwór gębowy. Zwierzą ma także umiejętność zatykania pod wodą otworów nosowych.

Głowa duża, osadzona na krótkiej niewyróżniającej się z tułowia szyi. Uszy małe, niewidoczne, ukryte w gęstym futerku. Pysk krótki, tępo zakończony. Tułów krepy, niezgrabny osadzonych na krótkich nogach. Przednia para kończyn jest o połowę krótsza od tylnych. Na stopach włosy ułatwiające pływanie.

W budowie ciała podobny do szczura, stąd inne nazwy gwarowe: piżmoszczur, szczur piżmowy.

Cechą charakterystyczną jest boczne spłaszczenie ogona

W okolicach odbytu znajdują się worki strojowe, zawierające substancje zapachową wykorzystywaną do znaczenia terytorium.

Rozmnażanie zaczyna się wczesną wiosną i trwa aż do jesieni. W ciągu roku wydaje od trzech do czterech miotów. Po czterech tygodniach ciąży samica rodzi od 3 do 9 młodych. Laktacja trwa do czterech tygodni, ale już po trzech młode pobierają naturalny żer i powoli opuszczają gniazdo. Bardzo szybko dojrzewają płciowo. Młode z pierwszego miotu już jesienią biorą udział w rozrodzie.

Odżywiają się wszelka roślinnością wodną. W ciągu doby są w stanie zjeść więcej zielonej masy niż same ważą.  W skład ich diety wchodzą tez mięczaki, skorupiaki, płazy i małe ryby.

Niestety żywią się też roślinnością uprawną

Żyją w dużych rodzinnych grupach. Młode nie spieszą się z usamodzielnieniem i wychodzeniem na nowe terytoria, niemniej zwierzęta są w stanie kolonizować nowe tereny w odległości nawet do 50 km w ciągu roku. Wykorzystują do tego nurt rzeki, co pozwala szybko przenosić się.

Gniazda budują z roślinności wodnej i błota – są to kopczyki do wysokości 1 metra lub kopią rozległe nory z podwodnymi wejściami. Aktywne są całodobowo, ale szczególnie od wieczora do świtu.

Robią często duże szkody w wałach powodziowych, brzegach rzek i groblach

Polowanie

Z zasiadki na brzegu, także w nocy. Czasem nieodzowna staje się pomoc dobrego aportera, które przyniesie upolowane zwierzę.

Zimowe futro jest bardzo cennym trofeum

Broń gładkolufowa, naboje śrutowe o średnicy 2,5 – 2,75 mm (nr 6 i 5)

Okresy polowań:

  • Od 11 sierpień do 15 kwiecień
  • na terenach rybackich obrębów hodowlanych – na piżmaki polujemy przez cały rok.

Fot: huntertools.pl, drapieżniki.pl, hodowle.eu