Psy jednostronne
Wyspecjalizowane w jednym rodzaju polowań.
Psy wielostronne
Mają predyspozycje do pracy w dwóch z trzech środowisk (polne, leśne, wodne).
Psy wszechstronne
Mają predyspozycje do pracy w wodzie, lesie i na polu.
Fot: psy.pl
Są ludzie, psy i jamniki
To jedno z powiedzonek wynikających z jego silnej osobowości i typowych dla niego cech charakteru.
Jamnik krótkowłosy to niski, krótkonożny czworonóg, o wydłużonej, ale zwartej sylwetce i bardzo dobrym umięśnieniu.
To psy myśliwskie z prawdziwego zdarzenia, są małymi, wszechstronnymi pomocnikami na polowaniach, niemal niezbędny podczas polowania w lesie.
Oczywiście, ze względu na predyspozycje, najlepiej nadaje się do pracy w norach przy polowaniach na lisy i borsuki. Jednakże sprawdza się także jako płochacz – jego głos (częstotliwość i donośność) jest sprawdzana na tropie zająca podczas egzaminów hodowlanych przeprowadzanych w Niemczech. Często wykorzystywany jest także do tropienia po farbie.
Niestety psu tej rasy rzadko udaje się osaczyć agresywne, zranione zwierzę podczas polowania na zwierzynę grubą.
Poza tym, jego krótki włos, co prawda nie wymaga jakichś specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych, ale czyni go bardzo wrażliwym na zimno i urazy, a krótkie kończyny ograniczają użyteczność jamników w zimie oraz w trudnych warunkach terenowych.
Fot: wikipedia.org
Pies nie należy do łatwych w ułożeniu. Wymaga bardzo konsekwentnego postępowania.
Jamniki krótkowłose są zwyczajowo uznawane za najbardziej złośliwe ze wszystkich odmian. Psy mają swój charakterek, niemniej zawsze staną w obronie właściciela, a w razie potrzeby oddadzą za niego swoje życie. Są bardzo silnie przywiązane do jednego opiekuna. Resztę rodziny kochają, ale jest to nieco inny rodzaj miłości.
Fot: jamnik.az.pl
Jamnik ma bardzo silny instynkt myśliwski, dlatego w czasie spacerów może próbować polować na gołębie i koty, a niekiedy szukać konfliktu z innymi psami.
Psy mają średnie zapotrzebowanie na ruch, dlatego doskonale nadają się do mieszkania w blokach. Właściciel musi jednak pamiętać o zapewnieniu psu przynajmniej jednego dłuższego spaceru w ciągu dnia.
Jamniki mają jedną, poważną wadę – bywają dość hałaśliwe, zwłaszcza jeżeli usłyszą obcego na korytarzu. Szczeniaki dość trudno nauczyć czystości. Psy mieszkające w domach z ogródkiem powinny mieć ograniczony dostęp do kwiatów, gdyż z pewnością zabiorę się za ich przekopywanie.
Fot: goncze-lesna-muza.pl
Stara polska rasa psów gończych, zapomniana i odtworzona w połowie ubiegłego wieku.
To lekki pies o zwartej i sprężystej budowie. Psy tej rasy mają 55 – 59 cm wysokości w kłębie, suki są mniejsze – 50 – 55 cm.
Na ogół maja czarne lub czekoladowe umaszczenie z podpaleniami. Krótki włos nie wymaga specjalnej pielęgnacji.
Używany jest głównie do polowań na dziki i lisy. Jak wszystkie gończe ma świetny dolny wiatr, więc doskonale sprawdza się jako tropowiec i posokowiec. Większość gończych polskich lubi pływać i chętnie aportuje.
Jako, że jest dość nieufny wobec obcych, czasem wykorzystywany jest do stróżowania. I o ile w stosunku do obcych większość gończych okazuje rezerwę, choć nie są agresywne, to garną się do osób zaprzyjaźnionych – przepadają za pieszczotami.
Fot: gonczypolski.org
Fot: piesporadnik.pl
Energiczny, reaguje szybko i zdecydowanie. Nie jest jakoś specjalnie trudny w układaniu, choć może sprawiać pewne problemy początkującym opiekunom. Dotyczy to zwłaszcza samców. Wymagają odpowiedzialnego i konsekwentnego prowadzenia – kiedy wyczują słabość właściciela, mogą stać się nieposłuszne, agresywne i niszczycielskie. Są bardzo podatne na szkolenie, ale nie w formie przymusu.
Gończy polski jest silny i wytrwały. Uwielbia spacery, niezależnie od pogody i pory roku. Jest odporny na różne warunki atmosferyczne i może mieszkać w budzie. W ogóle chętnie przebywa na powietrzu. Może pracować w najtrudniejszych warunkach terenowych i nie przeszkadza mu gruba pokrywa śniegu.
Znana również jako Zapadno-Sibirskaja Łajka, jest psem myśliwskim opracowanym przez rdzennych mieszkańców północnego Uralu i zachodniej Syberii. Łajka była wykorzystywana głównie do polowania na wiewiórki, ptaki.
W swej ojczyźnie poluje na bardzo rozległych obszarach, w ciężkich warunkach terenowych i klimatycznych.
Cechuje ją inteligencja, zdecydowany charakter, czujność i odwaga. Jest psem bardzo ruchliwym, samodzielnym, niezależnym, lecz równocześnie nawiązującym głęboką więź ze swoim właścicielem.
Dorosłe psy osiągają od 55 do 62 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 51 do 58 cm. Waga 25 – 30 kg.
Jak wszystkie szpice, łajka zachodniosyberyjska jest psem niepokornym, niechętnie wykonującym nużące polecenia.
Pies wykazuje dużą wrażliwość na sposób traktowania. Ukarany przez właściciela, choćby podniesieniem głosu, może stracić do niego zaufanie i nabrać dystansu. Z drugiej strony jednak, właściwie układana i dobrze traktowana przez właściciela łajka, wiąże się z nim bardzo mocno emocjonalnie i staje się najwierniejszym przyjacielem.
Odpowiednio wyszkolone psy nie sprawiają problemów wychowawczych. Należy jednak pamiętać, że zwierzęta powinny być socjalizowane i szkolone już w okresie wczesnej młodości. Łajki zachodniosyberyjskie zupełnie nie nadają się dla osób, które nie mają doświadczenia w prowadzeniu czworonogów.
Zawsze przyjazna w stosunku do ludzi. Nie tolerują jednak innych psów i mają silnie rozwinięty instynkt terytorialny.
Fot: psy.pl
W Polsce łajki użytkowane są głównie do polowań na dziki. Raczej rzadko spotyka się je w roli tropowców, czy płochaczy.
Psy tej rasy najpierw gonią zwierzynę w milczeniu, a oszczekiwać zaczynają dopiero podczas wystawiania.
Fot: psy.pl
Szukając zwierza posługuje się głównie górnym wiatrem, ale potrafi też pracować wiatrem dolnym – jako jeden z nielicznych psów myśliwskich pomaga sobie wzrokiem.
Współpracujących ze sobą kilka łajek potrafi osaczyć w miejscu dużego dzika, łosia, czy nawet posadzić niedźwiedzia.
Psy mają bardzo gęstą i bujną sierść, która wymaga regularnego czesania. Podczas lnienia pozostawiają wielkie ilości sierści. Nie odnotowano typowych przypadłości zdrowotnych u rasy.
Lubi dzieci, chociaż nie jest polecana rodzinom z bardzo małymi dziećmi – mają tendencje do dominacji. Duszą się w miastach, nie przepadają za wysokimi temperaturami.
Podlega próbom pracy.
