Fot: allegro.pl
I – owczarki i inne psy pasterskie
II – pinczery i sznaucery, molosy, psy górskie
III – teriery
IV – jamniki
V – szpice i psy w typie pierwotnym
VI – psy gończe i posokowce
VII – wyżły
VIII – płochacze, psy aportujące i wodne
IX – psy ozdobne i do towarzystwa
X – charty
Fot: psy.pl
Rasa wyhodowana w Nowej Fundlandii, gdzie wykorzystywano je do aportowania ryb, które wypadano w sieci. Stamtąd sprowadzono je do Anglii, gdzie wykorzystywano na polowaniach ich skłonność do aportowania zwierzyny.
Do początków XX wieku psy cieszyły się popularnością głównie wśród myśliwych, jednakże z czasem stały się także psami wystawowymi – rozpoczęto wówczas linię hodowlaną, tzw. dual purpose. Psy wystawowe i myśliwskie różnią się od siebie eksterierem. Psy wystawowe mają dość potężną budowę, natomiast użytkowe są delikatniejsze i szczuplejsze, główny nacisk kładzie się bowiem na ich sprawność i przydatność do pracy.
Oficjalne uznanie rasy miało miejsce w 1903 roku. W Polsce pierwsze Labradory Retrievery pojawiły się w roku 1985.
Generalnie są czworonogami średniej wielkości, o zwartej i umięśnionej sylwetce. W kłębie osiągają wysokość 56 – 57 cm – psy i 54 – 56 cm – suki. Dorosłe psy ważą średnio od 29,5 do 36 kilogramów. Suki ważą od 25 do 32 kilogramów.
Fot: pl.pinterest.com
Cechami charakterystycznymi u rasy są małe uszy oraz krótki, wydrzy ogon noszony poziomo lub lekko zakrzywiony. Typowa dla labradora jest także szeroka czaszka z wyraźnie zaznaczonym stopem. Głowa jest proporcjonalna do wielkości ciała psa, o ładnym, regularnym kształcie. Czaszka i pysk widziane z boku są w przybliżeniu równej długości i połączone ze sobą łagodnym przejściem.
Ich sierść jest gęsta, krótka i twarda z wodoodpornym podszerstkiem – ich krótki włos nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych – trzeba jednak zaznaczyć, że dwa razy w roku intensywnie linieją. Umaszczenie może być czarne, żółte lub czekoladowe. Pierwotnie psy miały najczęściej czarną maść, gdy czasami rodziły się szczenięta z umaszczeniem wątrobianym lub żółtym, były niestety zabijane. Dopiero po jakimś czasie inne kolory psa włączono do hodowli.
Labradory to psy łagodne, spokojne i zrównoważone, dlatego nadają się na towarzyszy także osób niepolujących. Mogą, a nawet powinny być trzymane w mieszkaniu, gdyż bardzo cenią sobie kontakt z człowiekiem.
To psy bardzo inteligentne, łatwe w prowadzeniu i przyjazne, dobrze się dostosowujące do każdej sytuacji, bez problemu akceptujący życie w rodzinie. To psy wierne, uwielbiające spędzać czas ze swoim właścicielem i pałające miłością do wszystkich ludzi, których spotka na swojej drodze. Posiadają silne pragnienie, aby zadowolić właściciela i zrobią wszystko, aby ten był z nich dumny. Labradory są jedną z najszybciej uczących się ras.
Psy są pełne energii i bardzo entuzjastycznie nastawione do poznawania nowych ludzi i zwierząt. Ich dziecinna ufność i radość nie przemijają wraz z wiekiem, wręcz przeciwnie – nasilają się.
To naprawdę „najlepszy przyjaciel człowieka”, który żywo angażuje się w działania członków rodziny i chce towarzyszyć opiekunowi w czasie wykonywania każdej, nawet najbardziej błahej czynności.
Labradory uwielbiają gryźć i żuć. Jeżeli nie zakupimy zabawek i gryzaków, możemy być pewni, że psy wcześniej czy później dobiorą się do mebli i innych przedmiotów pozostawionych na widoku.
Labradory retrievery bardzo lubią jeść, a bez odpowiedniego wysiłku mogą szybko przybrać na wadze. Są wówczas dość podatne na dyspazję stawów biodrowych i łokci. Dość często występują także problemy z oczami m.in. postępująca atrofia siatkówki, zaćma, dystrofia rogówki, dysplazja siatkówki. Skłonność do jedzenia przejawia się także zbieraniem wszelkich odpadków na spacerach, przez co może mieć problemy żołądkowe.
Zważywszy na wysoko rozwinięte predyspozycje do pracy z człowiekiem labradory są współcześnie wykorzystywane przez służby publiczne, szpitale, policję, ośrodki dla osób z upośledzeniem psychoruchowym etc.
Pies jest cenionym pomocnikiem myśliwych. Przede wszystkim w pracy po strzale i pracy w wodzie.
Jako psa myśliwskiego charakteryzuje go, obok skłonności do aportowania:
Najbardziej ceni się je podczas polowań na dzikie gęsi, które potrafią aportować z naprawdę bardzo zimnej wody.
Pies podlega próbom pracy.
Fot: zwierzosfera.pl
Psy wolno, a nawet trzeba używać podczas niektórych polowań zbiorowych oraz indywidualnych.
Obowiązkowo należy zapewnić udział psa przy poszukiwaniu postrzałka zwierzyny grubej!
Obowiązkiem myśliwego jest poszukiwanie postrzałka, a bez możliwości zapewnienia udziału psa w poszukiwaniach postrzałków zwierzyny grubej praktycznie nie możemy polować. Dlatego pies nie musi brać udziału w polowaniu, ale powinien być łatwo dostępny, np. u myśliwego mieszkającego w pobliżu.
Możemy poszukiwać postrzałki także poza granicami obwodu, w którym polowaliśmy, ale pies musi być cały czas trzymany na otoku i musimy o fakcie poszukiwań powiadomić dzierżawcę lub zarządcę tego obwodu nie później niż 12 godzin od rozpoczęcia poszukiwań.
Polowanie z psami może odbywać się w okresie od 1 października do 31 stycznia – ograniczenie to nie dotyczy polowań na ptactwo łowne, na drapieżniki i przy poszukiwaniu postrzałka. Poza tym okresem psa wolno prowadzić wyłącznie na otoku.
Ograniczenie do ww. dat wyklucza polowania z psami na kozy i koźlęta sarny, gdyż w tym czasie nie ma polowań na nie.
Podczas polowania na ptactwo łowne udział psa jest obowiązkowy, z tym że jeden pies przypada nie więcej na trzech myśliwych i to zarówno na polowaniu zbiorowym, jak i indywidualnym.
Pies na stanowisku może być za zgodą prowadzącego polowanie i musi być na otoku.
Podsumowując:
Fot: psy.pl
Rasa powstała bardzo późno, bo dopiero po I Wojnie Światowej w Niemczech. Odznacza się bardzo wyjątkową witalnością i temperamentem oraz co ważne chęcią do pracy. To psy wyjątkowo sprawne.
Niemiecki terier myśliwski jest psem niezawodnym, przystępnym i po odpowiednim ułożeniu łatwy do prowadzenia – jest jednak uparty jak wszystkie teriery, więc wymaga starannego wychowania i bardzo konsekwentnego egzekwowania wydawanych poleceń. Jest bardzo inteligentny i bystry, więc jak nie będzie zdecydowanego prowadzenia szybko wykorzysta słabość swojego właściciela i będzie chciał dominować.
Ze względu na temperament i ruchliwość nie powinny być trzymane w mieszkaniach. Mogą być dość pobudliwe i wykazywać skłonności destrukcyjne, jeżeli za długo pozostają w jednym miejscu. Potrzebują ruchu – im dłużej przebywają na świeżym powietrzu, tym są spokojniejsze w domu. Jest niezmordowany, a jego gotowość do pogoni za kotami może być bardzo kłopotliwa.
Budowę ciała ma zwartą, muskularną i proporcjonalną. Może osiągać wysokość do 40 cm w kłębie (zarówno pies, jak i suka) co czyni go największym spośród terierów.
Fot: pies-marzen.blogspot.com
Pies ma wyraźnie inną sierść niż inne teriery. Jest prosta i gęsta. Włos krótki i szorstki, nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Możliwe umaszczenie to czerń, ciemny brąz, albo czarno – szary melanż ze złotorudawymi znaczeniami na brwiach, kufie oraz piersi.
Mimo niewielkiego wzrostu pies ma bardzo wszechstronne zastosowanie. Najlepiej sprawdzają się jako norowce i dzikarze – kompletnie nie boją się dzików. Nie jest tchórzliwy, wręcz jest odważny aż do przesady. Należy uważać, bo potrafią być agresywne wobec innych psów. Na szczęście nie jest agresywny wobec ludzi.
Dobrze sprawdzają się w roli płochaczy, gdyż pewnie i głośno naganiają w kierunku myśliwego zwierzynę płową, a nawet potrafią powalić postrzałka zwierzyny grubej czy małego drapieżnika. Dobrze także aportuje, sprawdza się jako tropowiec.
Doskonale stróżuje. Nie brata się z się z obcymi, nawet w rodzinie najchętniej słucha jednej osoby.
Fot: psy.pl
Jest to rasa bardzo zdrowa i odporna na warunki atmosferyczne. Jedyne co czasem im dokucza to alergie skórne. Nie ma szczególnych wymagań żywieniowych.
To więc pies ceniony za swoją odwagę, zaciętość, energię i dynamizm – to mały pies o wielkim sercu.
Ale też jako ciekawostkę warto też przekazać, iż Jagdterrier znalazł się, jako najmniejsza rasa, obok welsh terriera na ogłoszonej w 2006 roku w Rosji propozycji listy ras… agresywnych. Lista wywołała bardzo gorącą dyskusję i ostatecznie ustawa, która miała ją wprowadzić, nie weszła w życie.
Psy podlegają obowiązkowi prób pracy.
