Jakim osobom nie wydaje się pozwolenia na broń?

Opublikowano przez

  1. Niemającym ukończonych 21 lat.
  2. Z zaburzeniami psychicznymi lub o znacznie ograniczonej sprawności psychofizycznej.
  3. Wykazujące istotne zaburzenia funkcjonowania psychologicznego.
  4. Uzależnionym od alkoholu lub od substancji psychoaktywnych.
  5. Nie mających stałego miejsca pobytu na terenie RP.
  6. Stanowiących zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego
    • Skazanych prawomocnym wyrokiem sądowym za umyślne przestępstwo lub przestępstwo skarbowe.
    • Skazanych prawomocnym wyrokiem sądowym za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu.
    • Skazanych prawomocnym wyrokiem sądowym za przestępstwo bezpieczeństwa w komunikacji spowodowane w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia.

Fiołek

Opublikowano przez

Fot. Thinkstock

To gruczoł zapachowy w okolicy ogona, wydzielający tłustą ciecz, który wydziela specyficzny zapach piżma.

Gruczoł ten znajduje się na górnej części kity, około 5 cm przed nasadą ogona. W tym miejscu są pojedyncze czarne włosy.

Gruczoły te mają lisy obu płci. Zapach wydzielają głównie w okresie cieczki.

Jeleń Sika

Opublikowano przez

Jeleń sika, inaczej zwany jest też jeleniem plamistym. Posturą ciała przypomina jelenia szlachetnego, jednak wielkością zbliżony jest do daniela, do którego jest podobny. Długość ciała od 125 cm do 150 cm, wysokość w kłębie wynosi 85 cm. Masa ciała – byki do 50 kg, łanie są mniejsze.

Jeleń sika nie jest gatunkiem rodzimym. Pochodzi ze wschodniej Azji – Chiny Mandżuria, Korea i Japonia. Do Polski sprowadzono go podobnie jak daniela jako zwierzę parkowe na przełomie XIX i XX wieku. Największe skupiska jelenia sika w Polsce występują na Śląsku, w okolicach Pszczyny oraz w województwie warmińsko-mazurskim, niedaleko Elbląga, a także w rejonie Pasłęka i Braniewa.

Latem, suknia u osobników dorosłych jest rudawo-brunatna z drobnymi żółtawo białymi plamkami na bokach i grzbiecie. Zimą suknia ciemnieje jest koloru ciemno brunatnego, a cętki stają się mniej widoczne. U byków z wiekiem coraz bardziej widoczna jest na szyi grzywa.

Podobnie jak u jelenia szlachetnego na tylnych badylach poniżej stawu skokowego widoczne są jasne plamki pokrywające gruczoły metatarsalne zwane też gruczołami piętowymi.

Ciele po urodzeniu jest również barwy rudawej z biało-żółtymi plamkami.

Głowa mała, świece duże z widocznymi rowkami łzowymi. Łyżki duże i bardzo ruchliwe. Wzdłuż grzbietu przebiega wyraźniejsza ciemniejsza pręga. Podbrzusze i wewnętrzne strony cienkich ale mocnych badyli są białe – zdecydowanie jaśniejsze od reszty sukni.

Badyle zakończone racicami, powyżej których wyrastają szpile, usytuowane na tyle wysoko, że w spokojnym tropie nie odbijają się wcale, widoczne są dopiero w tropie gonnym (w biegu).

Na zadzie widoczne białe lustro z ciemną obwódką, kwiat jelenia sika jest wyraźny, biały z czarną pręgą po środku długości ok 20-25cm.

W Polsce jeleń sika zmienia suknię 2 razy w roku pod koniec maja z zimowej na letnią oraz we wrześniu – październiku z letniej na zimową.

Byk co roku nakłada poroże, jednak nie tak okazałe jak jeleń szlachetny. W ósmym miesiącu u byka jelenia sika wykształcają się możdżenie, na których w drugim roku życia nakładane jest zazwyczaj poroże szpicaka – krótkie tyki długości ok. 10-15 cm. W trzecim roku typową formą jest również szpicak jednak tyki u takiego byka są dłuższe i grubsze z wyraźną różą. W czwartym roku życia byk osadza poroże szóstaka bądź słabego ósmaka. U dojrzałych byków przybiera ono formę ósmaka, rzadziej dziesiątaka, a tylko wyjątkowo dwunastaka. Poroże zrzucane jest w marcu lub kwietniu. Wycieranie następuje z końcem sierpnia i we wrześniu.

Wszelkich odrostów tyki, nietypowych dla poroża jelenia sika, nie traktuje się jako odnóg wieńca

Jeleń sika ma 34 zęby. Wzór zębowy 0 1 3 3 / 3 1 3 3

Najbardziej sprzyjającym środowiskiem dla jelenia sika są gęste lasy liściaste i mieszane, obfite w runo i podszyt, zbiorniki wodne i mokradła. Bardzo preferowane jest również otoczenie łąk. Nie wymaga dużych kompleksów leśnych. Dobrze aklimatyzuje się również w parkach. Jelen sika żywi sie zarówno pędami – gałązkami drzew i krzewów, korą, pączkami,  jak i trawami oraz ziołami.

W Polsce rykowisko jelenia sika zwane gwizdowiskiem przypada na przełom września i października – czasem trwa nawet do końca listopada.  W okresie godowym byk gwiżdże najintensywniej po zmroku, gdyż właśnie wtedy następuje dobowy szczyt aktywności tego gatunku. Po raz pierwszy byki biorą udział w rui w wieku 3-4 lat.

Łanie osiągają dojrzałość płciowa w drugim roku życia, pierwsze ciele rodzą w trzecim roku życia. Byk stadny zazwyczaj gromadzi harem rujnych łań, lecz czasami zdarza się, że łanie wybierane są pojedynczo z chmary. Co ciekawe byki jelenia sika są bardzo wrogo nastawione do byków jelenia szlachetnego i często zdarza się, że w łowiskach gdzie współwystępują są przeganiane. Okres ciąży u łań trwa ok. 7-8 miesięcy.

Cielęta przychodzą na świat na przełomie maja i czerwca. Łania rodzi zazwyczaj jedno, czasem dwa cielaki. Laktacja trwa ok. 3-4 miesięcy.

Poza okresem godowym jeleń sika żyje w jednopłciowych chmarach, których liczebność w Polsce jest niewielka ok. 2-7 sztuk.

Byki przez większość roku przebywają w męskich chmarach gdzie można wyróżnić pewne statusy socjalne – byki dominujące, byki podporządkowane, migranty oraz niedojrzałe chłysty. Co ciekawe, czasami byki jelenia sika tworzą zimą wspólne chmary wraz z bykami jelenia szlachetnego. Przy łaniach pozostają jedynie cielęta, wspólnie tworzą rodzinne chamry liczące 8-12 sztuk.

Ma doskonale rozwinięty wzrok – szczególnie wyczulony na ruch – słuch oraz węch. Wolno żyjący jest bardzo ostrożny i unika kontaktu z człowiekiem. Wydaje ostrzegawcze dość wysokie dźwięki podobne do świstu kozicy jednak o nieco silniejszym natężeniu.

Okresy polowań

  • Byki, łanie, cielęta – od 1 października do 15 stycznia

Na byki mogą polować wyłącznie selekcjonerzy i tylko z broni gwintowanej. Ogólnie obowiązują zasady takie jak przy polowaniach na jelenia szlachetnego

Zasady selekcji:

  • Stabilna populacja 1:1 lub 1:1,2 na korzyść łań – np. 10 byków, do 10 – 12 łań.
  • Przyrost zrealizowany wynosi od 20 do 35% wiosennego stanu populacji i zależy od wielu czynników, takich jak presja drapieżników, srogiej zimy, kłusownictwa itp.
  • Pozyskanie zwierzyny w grupach płciowych powinno przedstawiać się następująco: 40 % byki, 40% łanie i 20% cielęta.

Obecnie w Polsce jest ich około 300 – 350 sztuk.

Wścieklizna

Opublikowano przez

Fot: netlekarz.pl

Najniebezpieczniejsza z chorób odzwierzęcych (zoonoz).

Najczęściej występuje u lisów, saren, borsuków, kun, wilków, zdziczałych psów i kotów. Jest bardzo zakaźna, może przenosić się na człowieka poprzez ugryzienie lub ukąszenie przez chore zwierzę

W przypadku ukąszenia należy natychmiast udać się do lekarza. Rozwojowi choroby można wówczas zapobiec poprzez dokładne oczyszczenie rany i podanie surowicy przeciw wściekliźnie.

Wirus atakuje centralny układ nerwowy, choć występuje także w ślinie i wydzielinie łzowej. Objawy wścieklizny pojawiają się na skutek uszkodzenia obwodowych neuronów ruchowych i układu limbicznego. Ich wynikiem są porażenia oraz zaburzenia zachowania.

U ludzi wirus rozwija się niezauważony przez długi okres od 1 miesiąca do 3 miesięcy. U zwierząt około 30 dni

Objawy u ludzi:

Do klasycznych pierwszych symptomów choroby zalicza się wodowstręt, a także uczucie drętwienia i pieczenia (parestezje) w miejscu ugryzienia.

Ponadto pojawia się gorączka, ból głowy, sztywnienie karku, zaburzenia orientacji. Następnie pojawiają się skurcze przepony i gardła powodujące duszenie się i dławienie. Ostatniej fazie choroby towarzyszą drgawki, halucynacje, śpiączka, a w końcu zgon, do którego dochodzi w 7 – 10 dni po pierwszych poważnych objawach.

Choroba ma szybki przebieg, a stan zdrowia zarażonej osoby pogarsza się niemal z godziny na godzinę

U zwierząt na trzy fazy:

Pierwsza jest faza prodromalna (faza melancholii), która trwa do 4 dni i objawia się zmianami zachowania zwierzęcia. Może być ono strachliwe, niespokojne, obojętne lub przyjacielskie, ale zdarza się, że szczeka bez powodu lub chociażby usiłuje złapać nieistniejące owady. W miejscu ugryzienia może wystąpić świąd.

Druga faza to etap podniecenia – szału. Trwa on od 1 do 4 dni i jest to tak zwana wścieklizna szalejąca. Zwierzę staje się niespokojne, agresywne i jest w ciągłym ruchu. Pojawia się brak apetytu oraz ślinotok. Fazę tą cechuje u dzikich zwierząt brak poczucia strachu przed człowiekiem. Obserwujemy atak szału, któremu towarzyszy nadzwyczajna siła i sprawność oraz brak poczucia bólu prowadzący do samookaleczeń. Ten etap choroby charakteryzuje również błądzenie bez celu, wodowstręt, trudności w połykaniu oraz napady padaczki. Może dojść do śmierci wskutek konwulsji.

Zwierzęta, które przeżyją pierwsze dwa etapy, wchodzą w fazę porażeń. Obejmuje ona okres od 1 do 7 dni i kończy się śmiercią z powodu postępującego porażenia. Występuje wtedy depresja, porażenie żuchwy, szczekanie jest wysokie i ochrypłe, może występować wypadanie języka, niedowład i porażenie kończyn tylnych.

Objawy choroby cechują się  dużą różnorodnością i zmiennością. Nie zawsze da się wyróżnić wszystkie fazy, a często występuje tak zwana „cicha” lub „nietypowa” forma choroby.

Należy zdawać sobie sprawę, że chore na wściekliznę zwierze, np sarna, może stanowić zagrożenie dla myśliwego. Wystarczy, że nie rozpozna choroby i zarazi się przy patroszeniu – gdy np. trochę śliny sarny dostanie się do małej ranki na jego dłoni