W Polsce jest ptakiem lęgowym, którego można spotkać na terenie całego kraju. Lubi głębokie akweny z porośniętymi brzegami i szerokim lustrem wody. Tam mogą spokojnie odpoczywać mając szerokie pole obserwacji.
Należy do grążyc – kaczek nurkujących, które mogą żerować na głębokości nawet kilku metrów pod wodą.
Długość 50 cm, rozpiętość skrzydeł do 80 cm, masa 1,1 kg. Kaczka jest nieznacznie mniejsza od kaczora.
Samiec w szacie godowej ma charakterystyczne trójkolorowe ubarwienie Głowa i częściowo szyja są rdzawo kasztanowe, stąd też potoczne określenia tych kaczek: Kaczka Rdzawogłowa, Czerwonoszyja,Kasztanowata.
Dziób u nasady i w okolicach paznokcia czarny, jego środek jasnoszary.
Ubarwienie samicy jest stonowane, w różnych odcieniach szarości i brązu z delikatnymi, białymi plamkami. Podbrzusze ma jasnopopielate, a dziób czarny.
Cechami charakterystycznymi kaczki, poza ubarwieniem głowy, jest także:
Brak wyraźnego lusterka.
Popielaty grzbiet i brzuch, bez zauważalnego prążkowania.
Czerwona tęczówka.
Z miejsc zimowania przylatują w marcu lub w kwietniu. Gniazdowanie rozpoczyna się na przełomie kwietnia i maja.
Fot: fotoptaki.art.pl
Gniazda budują w wodzie lub na ziemi blisko brzegu. Mogą to być schronienia pływające, na kopczykach z roślin wodnych. Są dobrze ukryte. Gniazda wyściełane są gęstym puchem. Kaczka składa w nim 8 – 12 jaj, które wysiaduje 24 – 25 dni. W tym czasie kaczor przebywa w pobliżu i strzeże kaczki. Jeżeli z jakichś przyczyn kaczki utracą lęg starają się wyprowadzić następny.
Samce pierzą się w czerwcu, a samice po odchowaniu młodych. Trwa to 3 – 4 tygodnie, gdy ptaki nie są zdolne do lotu.
Odżywiają się roślinnością wodną, bulwami, ale także mięczakami i małymi rybami, nie gardzą owadami, skorupiakami i niewielkimi płazami. Mogą nurkować w poszukiwaniu żeru. Pod wodą chowają się w czasie zagrożenia.
Polowanie
Na ciągach, zlotach oraz na sadach. Używa się bałwanków lub krykuchy. Dobrze jest mieć aportera.
Nie należy strzelać do kucharki
Broń gładkolufowa – śrut o średnicy 3 mm (nr 4)
Strzelone kaczki dobrze jest szybko wykulkować i przenosić w trokach.
Jest to żółtawa wydzielina gruczołów skórnych bobra europejskiego oraz kanadyjskiego. Aromatycznym składnikiem tej substancji jest przede wszystkim kastoramina.
Służy tym zwierzętom do natłuszczania futra i – w połączeniu z moczem – do znaczenia swojego terytorium.
Bobry obu płci mają parę gruczołów, znajdujących się w dwóch wnękach pod skórą między miednicą a nasadą ogona, oraz parę worków, w których gromadzi się ich wydzielina.
Dawniej bobry zabijano dla castoreum. Według ówczesnych zasad medycznych castoreum leczyło choroby uszu, bóle głowy, zębów czy też wątroby, a także melancholie, bezsenność, słaby wzrok i zaburzenia miesiączkowe. Stosowano je również w zaburzeniach macicznych.
Jak twierdził niejaki Haur, pomieniony strój zatłumienie macice białym głowom przez różne sposoby umacnia i do skutku dobrego przywodzi, pod nosem trzymając i wąchając, pod pachami nosząc, przywiązaniem, kadzeniem od spodu nad wąglikami wprzód wypalonymi, zdrowi, czerstwi i znacznie pomaga.
Strój bobrowy używano także do wygładzania widocznych blizn oraz przeciwko zmarszczkom.
Warto dodać, iż wśród myśliwych istniały liczne opowieści, jakoby schwytane w pułapkę bobry same odgryzały sobie strój, tym samym ratując własne życie.