Wymogi te zostały określone w Regulaminie prób i konkursów pracy psów myśliwskich opracowanym przez Zespół Komisji Kynologicznej Naczelnej Rady Łowieckiej.
Ocenie podlegają nie tylko cechy wrodzone psa, ale również umiejętności nabyte podczas szkolenia.
Wyłącznie psy zarejestrowane w Związku Kynologicznym w Polsce lub w organizacji zrzeszonej w FCI
Mają ukończone 9 miesięcy. Górnej granicy generalnie nie ma – ustala się ją dla niektórych grup psów ustala się ja przed próbami – np. dzikarze i norowcy do 24 miesiąca życia.
U niektórych psów sprawdza się posiadanie dyplomu z konkursów norowców czy dzikarzy (np. u jamników).
Właściciele nie mogą być zawieszeni w prawach członków.
Na początek zawsze sprawdza się reakcję na strzał – lękliwe psy wyklucza się z konkursu.
Nie mogą brać udziału psy chore, kastraty, monorchidy (z jednym jądrem), kryptorchidy (bez jąder), grzejace się i wysokocieżarne suki.
U dzikarzy sprawdza się czas odnalezienia dzika oraz stopień wrodzonej ciętości i skłonności do oszczekiwania zwierza podczas atakowania go oraz do głoszenia uchodzącego dzika,
U posokowców sprawdza się czas poszukiwania rannej zwierzyny w warunkach naturalnego łowiska.
Próby i konkursy pracy psów myśliwskich to cykl dorocznych imprez organizowanych przez Polski Związek Łowiecki, których celem jest sprawdzanie i podnoszenie jakości użytkowej psów myśliwskich
Kordelas to broń biała, czyli długi prosty lub zakrzywiony jedno lub dwusieczny nóż myśliwski do skłuwania upolowanej zwierzyny
Zajmuje on szczególne miejsce w historii łowiectwa. Od stuleci nierozerwalnie związany z myśliwskim rynsztunkiem, stoi na straży honoru braci rycerskiej św. Huberta.
Kordelas został wynaleziony bardzo dawno temu. Właściwie funkcjonował od czasu, gdy zaczęto stosować narzędzia z żelaza. Właściwą formę przyjął w średniowieczu – jako mocny, długi nóż o wąskim, szpiczastym ostrzu, z solidną rękojeścią, służący do dobijania rannej zwierzyny. Myśliwy uzbrojony w kuszę czy też archaiczną broń palną, było tak aż do XIX wieku, nie miał innej możliwości uśmiercenia grubego zwierza jak tylko przez skłucie go kordelasem w serce.
Ozdobny, paradny, honorowy kordelas myśliwski jest współczesnym oryginalnym wzorem białej broni. Został on zaprojektowany do noszenia przy stroju galowym jak również i w polu. Zastosowanie kordelasa jest wszechstronne tak przy rytuałach myśliwskich jak i przy skłuwaniu zwierza.
Jedynie myśliwy pasowany ma prawo noszenia kordelasa
To kolejna pozostałość po rycerskim rodowodzie tradycji myśliwskiego pasowania. Zwyczajowo również tylko pasowany myśliwy może występować w poczcie sztandarowym, czy to w roli chorążego, czy przybocznego. Utarło się, by jedynie pasowanym myśliwym powierzać obowiązek opiekuna nad stażystą w kole łowieckim.
Kordelasem umaczanym w farbie grubego zwierza nie wolno kroić kiełbasy. Jeśli nie będzie on w użyciu, broń ta powinna wisieć na godnym miejscu, obok rosoch łosia, wieńca jelenia lub oręża dzika. Noszona przy pasie zawsze dodaje powagi swojemu właścicielowi, niczym miecz u boku szlachetnego rycerza.
Kordelas został uznany przez Zarząd Główny Polskiego Związku Łowieckiego za oficjalną broń honorową i ozdobną do munduru galowego PZŁ.
Nie ma na to jednoznacznej odpowiedzi i właściwie zależy ona od indywidualnych preferencji użytkownika broni.
Niemniej należy pamiętać, iż:
Bardzo lekkie sztucery są nie mniej celne niż standardowe, ale trudniej je utrzymać pewnie w ręku w momencie strzału, szczególnie gdy myśliwy jest zmęczony.
Sztucer o standardowym kalibrze nie powinien ważyć wraz z celownikiem optycznym mniej niż około 3,5 kg.
W przypadku większych kalibrów zbyt mała masa broni może sprawić, że trudniej będzie nad nią zapanować.